| اللهم انک تعلم انه لم یکن ما کان منا تنافسا فی سلطان و لا التماسا من فضول الحطام و لکن لنری المعالم من دینک و نظهر الاصلاح فی بلادک ویامن المظلومون من عبادک و یعمل بفرائضک و سننک و احکامک. فان لم تنصرونا و تنصفونا قوی الظلمه علیکم و عملوا فی اطفاء نور نبیکم. و حسبناالله و علیه توکلنا و الیه انبنا و الیه المصیر... خدایا تو میدانی که قیام ما لَه لَه زدن برای رسیدن به سلطنت، تنافس در قدرت و گدایی دنیا و شهرت نیست، بل که تنها برای برپا کردن نشانه های دین تو قیام کردیم. (علامتهای راهنمایی و تابلوهای راه را انداخته اند و من میخواهم دوباره این تابلوها را برپا کنم.) قیام برای این است که مردم گیج و گمراه شده اند و باید آگاه شوند و باید خونمان را به صورت این خوابزده ها بپاشیم تا بیدار شوند… خطبه ی حسین بن علی علیه السلام؛ سرزمین منا، یک سال قبل از عاشورا، ذی الحجه سال ۶۰ ه.ق. سنت برگزاری مراسم اربعین، پس از عاشورا بنا شده است؛ پیش از اربعین حسینی، برای کسانی که شهید شده یا از دنیا رفته بودند اربعین نمی گرفتند، چه در زمان رسول الله (ص) و چه بعد از ایشان، مثلاً برای شخص پیامبر (ص) یا امیرالمومنین(ع) در روایات و تاریخ نقل نشده که اربعین گرفته باشند. اما بعد از واقعه کربلا در میان مسلمانان و به خصوص شیعیان، چهل روز احترام نگه داشتن متعارف شد و مردم، چهل روز احترام از دنیا رفته را مراعات می کنند. البته این سنت تنها در شیعه نیست بلکه در میان مذاهب و ملل دیگر نیز این مطلب متعارف شده است. لکن در باب اباعبدالله الحسین(ع) اربعین اهمیت ویژه ای دارد، به خصوص در عراق که شیعه، سنی و حتـّا بادیه نشین ها به زیارت سید الشهداء می روند و بنده خودم دیدم که اهل تسنن هم برای این زیارت می آیند. باید علت اهتمام به زیارت اربعین را درک کنیم، که حتـّـا از علایم ایمان شمرده شده است. اهل بیت علیهم السلام به شهادت حسین بن علی در تمام مناسبت ها اهتمام خاصی داشتند که این نشأت گرفته از خود قیام حضرت سیدالشهداء است. واقعیت این بود که تن ها راه برای بیدار کردن "مردم"، شهادت و خون بود. حسین بن علی علیه السلام می گوید من می خواهم دو باره "مردم" بفهمند که چه خبر است؛ ولو خون من ریخته شود. خدایا، من برای دو باره سرِ پا کردن نشانه های دینِ تو و اصلاح علنی در سرزمینِ تو قیام کرده ام. حسین بن علی، از قفس تن می نالد. آنان که روح را مَرکبی می گیرند در خدمت اهوای تن، چه می دانند که چرا اهل باطن از قفس تن می نالند؟ تن، چهره ای است که جان را ظاهر می کند، اما میان این ظاهر و آن باطن چه نسبتی است؟ محتضران را دیده ای كه هنگام مرگ چه رعشه ای بر جانشان می افتد؟ آن جذبه عظیم را كه از درون ذرات تن، جان را به آسمان لایتناهای خـُـلد می كشاند كه نمی توان دید... اما تن را از آن همه، جز رعشه ای نصیب نیست. این رعشه، رعشه مرگ است. موتوا قَـبل أن تَموتوا... جنبـــِش کربـلا٬ یک عملیاتِ اِستشهادی و عاشقانه بود اما صرفاً محدود در عشق نبود٬ باطناً یک سلوک عارفانه الی الله بود و این سلوک عاشقانه در عین حال یک رفتار عارفانه بود و اصولاً عشق و عقل در منطق عاشورا هووی یک دیگر و پشت به یک دیگر نیستند. عشق عاشورایی عاقلانه است و عقل عاشورایی عارفانه... یک پدیده است با دو بعد یکی بعد سلوکی و رو به خدایی و دیگری بعد اجتماعی و رو به خلقی و هر دو مهم و هر دو به یکدیگر مربوط. محاسبه و عقلانیت در عاشورا ترک نشد بلکه رو به اهداف الهی، هدفگیری شد. و به قول سید مرتضی، "الرحیل ! الرحیل! اكنون بنگر حیرت میان عقل و عشق را! اكنون بنگر حیرت عقل و جرأت عشق را! بگذار عاقلان ما را به ماندن بخوانند... راحلانِ طریق عشق می دانند كه ماندن نیز در رفتن است. جاودانه ماندن در جوار رفیق اعلی، و این اوست كه ما را كشكشانه به خویش می خواند. عقل می گوید بمان و عشق می گوید برو؛ و این هر دو، عقل و عشق را، خداوند آفریده است تا وجود انسان در حیرت میان عقل و عشق معنا شود. چشم عقل خطا بین است که می پرسد: اَتجعلُ فیها مَن یُفسِدُ فیها و یَسفِکُ الدّماءَ... اما چشم دل خطا پوش است. نه آنکه خطایی باشد و او نبیند... نه! می بیند که خطایی نیست و هر چه هست وجهی است که بی حجاب، حق را می نماید. هیچ پرسیده ای که عالم شهادت بر چه شهادت می دهد که نامی این چنین بر او نهاده اند؟ اگر چه عقل نیز اگر پیوند خویش را با چشمه خورشید نَبُرد، عشق را در راهی كه می رود ، تصدیق خواهد كرد؛ آنجا دیگر میان عقل و عشق فاصله ای نیست." پی نوشت: * "غایت خلقت انسان، پرورش انسان هایی است که در برابر شدائد، بر هر چه ترس و شک و تردید و تعلق است غلبه کنند و حسینی شوند." |  |
↧
غایتِ خلقتِ اِنسانی؛ حسین(ع)
↧