| هميشه از فكر كردن به كارهاي بزرگ، آدمهاي بزرگ، اتفاقات بزرگ، به وجد مي آيم. شايد همه اينها از آن اتاق آبي برايم به يادگار مانده است. اتاق آبي خانه پدري... شب هايي كه فصل غواصان كربلاي ۵ از كتاب لشكرخوبان را با همه وجودم مي نوشتم و خالصانه از خدا مي خواستم سهمي ازبزرگي و دريادلي آن غواص ها را به من ببخشد. اين نجوايي عاشقانه با خداي مهربانم بود كه هيچ كس در آن محرم نبود. چند ماه بعد قصه خواستگاري پيش آمد. به وساطت راوي لشكر خوبان، جناب مهديقلي رضايي، يكي از جوانترين غواصان كربلاي ۵ خواسته بود نظر مرا بدانند. بله! نجواي عاشقانه با خدا مرا به زندگي غواصي گره زد كه از شب كربلاي ۵، پاهايش را فداي اعتقاداتش كرد. هر سال، در سالگرد عمليات كربلاي ۵، سالگرد جانبازي و شهادت عده‌اي از بندگان پاك خدا، ياد آن شبهاي پاك مي افتم كه هنگام نوشتن از سختي ناتمام آموزشهاي غواصي، سرما تا عمق استخوانهايم مي دويد... راستي پاهاي همسر من ۲۶ سال است سرد سرد است... از ته دل خوشم كه همراه او به سختي هاي اين دنيا سلام مي گويم ، لبخند مي زنم و مي‌گذرم! *** ياد همه شهيدان كربلاي ۵ را عزيز مي دارم. براي همه جانبازان كربلاي ۵ ، صبوري و سربلندي و طراوت واقعي آرزو مي كنم. |  |
↧
بیست و شش سالگی سردی پاهای همسرم
↧