| این روزها و با نزدیک شدن به روز سرنوشت ساز ۲۴ خرداد ماه، تحرکات سیاسی نیز در ابعاد مختلف آن اعم از محلی و استانی و یا کشوری و بین المللی فزونی یافته است. برگزاری جلسات انتخاباتی به یکی از اهرم های تبلیغاتی کاندیداها مبدل شده و در هر محفل و مجلسی از مجالس عروسی گرفته تا عزاداری نام کاندیداها بر زبان رانده می شود. ۱) هر چند شورای نگهبان در خصوص صلاحیت کاندیداها (شورا یا ریاست جمهوری) به صراحت یا به طور محرمانه و شخصی احراز صلاحیت ها را اعلام کرده اما این امر به منزله ی صدور مجوز شروع فعالیت های انتخاباتی نیست. اما با این حال و در چنین شرایطی آنچه که مظلوم واقع شده نفس قانون انتخاباتی است که طی آن هر گونه تبلیغات انتخاباتی را پیش از موعد مقرر برای تمام کاندیداها ممنوع کرده است. با این حال گویی تنها رسانه های گروهی آن هم از نوع مکتوب آن (نشریات و روزنامه ها) محکوم به رعایت این قانون هستند و بقیه ی افراد، گروهها، شخصیت ها و رسانه های دیجیتالی و اینترنتی از این قانون مستثنی هستند. گویی این قانون تنها برای روزنامه های چاپی ابلاغ شده و بقیه ی افراد و شخصیت ها الزامی برای رعایت این قانون ندارند. چرا که به وفور می توان در همه ی سایت ها و خبرگزاری ها و وبلاگ ها و در همه ی نشست های جناحی و حزبی نوعی تبلیغات مستقیم و غیر مستقیم را برای یک کاندیدای خاص مشاهده کرد. وزارت کشور و همه ی دستگاه های نظارتی بر غیر قانونی بودن این فعالیت های انتخاباتی تاکید می کنند اما با این حال به نظر می رسد کثرت این تخلفات سبب شده تا دستگاه های نظارتی تنها به نظارت و تذکر و نه برخورد با این تخلفات بسنده کنند. ۲) اکنون یک سوال در ذهن همه ی مردم و رسانه ها باقی است که بالاخره تکلیف آن همه اتلاف وقت و انرژی برای کاندیداهایی که با صرف هزینه های کلان و سفرهای انتخاباتی و سخنرانی در استان ها و شهرستان ها خود به بدیهی ترین اصل انتخابات که همانا پایبندی به قوانین کشور است چه می شود؟ آن همه وعده ها و شعارهای پرسوز و گداز چرا اکنون به زمستان سرد انصراف و کناره گیری مبدل شد؟ اینکه این تحرکات انتخاباتی باعث جلب مشارکت مردمی و گرم شدن تنور انتخابات می شود تردیدی نیست اما این امر تنها در کوتاه مدت موضوعیت پیدا می کند و در دراز مدت باعث بی اعتمادی افکار عمومی و بی میلی و انفعال مردم در انتخابات سالهای آتی خواهد شد. همان گونه که انتظار می رفت و اغلب مردم کوچه و بازار یقین کرده و پیش بینی می کردند بسیاری از همان سیاهی لشکرهای روزهای نخستین ثبت نام در روزهای اخیر بار دیگر به وزارت کشور رفتند و انصراف نامه خویش را امضا کردند! به راستی در فاصله ی ۱۰ تا ۱۵ روز اخیر چه اتفاق بزرگ و غیر قابل پیش بینی رخ داد که همه ی آن کاندیداها از عدم موفقیت خویش در ماراتن انتخابات ریاست جمهوری اطمینان حاصل کردند؟ آیا جز این است که همه ی خلاها و نقصان ها را از عدم فعالیت احزاب شناسنامه دار و دارای منشور مدون ناشی می شود؟ در سیستم حزبی بعید است با تعدد و تکثر کاندیداهای حزبی، توان و سرمایه های انسانی و مادی جامعه به هدر رود. اما در غیاب این شیوه نامه اداره جامعه و در غیبت احزاب و تشکل های سیاسی هر فرد سیاسی که روزگاری چند بر میز ریاست اداره و سازمانی تکیه زده بر اساس ذهنیت ها وتوهم محبوبیت خویش راه وزارت کشور را پیموده و مقبولیت و مشروعیت خویش را به محک آزمون می سپارد. به مصداق آن ضرب المثل شیرین فارسی که می گوید: «تب تند، عرق سرد بر پیشانی می نشاند»! در این مورد نیز خودی نشان می دهد و حاصلی جز این ندارد که همان افراد به زودی پشیمان شده و با صدور بیانیه ای اعلام نمایند که به نفع فلان کاندیدا کنار می کشند! پس آن همه شعار و وعده و این همه بسیج نیروهای جوان و مستعد چه می شود؟ آیا این کار نوعی بازی با احساسات و باورها و عقاید مردم نیست؟ اگر این ثبت نام های بی مطالعه و بی برنامه با هدف شهرت طلبی، محک زدن توان انتخاباتی و مقبولیت و شهرت خویش باشد که هرگز برازنده ی کسی که معتقد به قانون گرایی و اجتناب از حیف و میل سرمایه های مادی و انسانی و احترام به باورهای مردم باشد نیست. نص صریح قانون و ذات جامعه ی اخلاق گرای ما این رفتارها و بازی های سیاسی را برنمی تابد و شدیدا با آن مخالف است. البته همانگونه که همه ی مردم اعم از فرهیختگان، دانشگاهیان، سیاست مداران و حتی مردم کوچه و بازار با درصد بسیاری بالایی با این بازی های سیاسی آشنایند و حدس و گمان هایشان قریب به یقین است که بسیاری از همان پیاده نظام تبلیغاتی در میانه ی راه زمین گیر شده و از ثبت نام خود پشیمان خواهند شد. این وسط می ماند روسیاهی برای افرادی که هم در یک قانون شکنی آشکار به تبلیغات زودهنگام دست زدند و هم در یک عقب گرد ناشیانه سیاسی پیش از آنکه وزانت و اندک مقبولیت خویش را به محک آزمون مردم بسپارند کنار کشیدند. این بی تدبیری در این برهه ی خاص از جریانات سیاسی باید مد نظر بزرگان و مدیران و مردم قرار گیرد. چرا که فردی که « با قوره ای سردیش می شود و با مویزی گرمی اش!»، قطعا در تصمیمات سازمانی و اداری خویش نیز با این مشکل بلاتکلیفی و دست و پنجه نرم خواهد کرد و از اتخاذ تصمیمی قاطع و با برنامه عاجز خواهد بود. |  |
↧
در نکوهش آن همه «کنار کشیدن» ها
↧