| سرخاب نام محله‌ای قدیمی در شمال تبریز و دامنه کوه سرخاب است که گورستان تاریخی سرخاب در آن واقع شده است. گورستان سرخاب که اکنون به جز نامی از آن در تواريخ باقی نمانده است مدفن بسیاری از عرفا، حکما و شعرای نامی ایران است و بدین سبب زیارتگاه صاحبدلان و اهل ذوق و معرفت در طول تاریخ بوده، اما در اثر زلزله‌های متعدد و ویرانگر تبریز و نیز عوامل طبیعی و غیرطبیعی نشانه‌های قبور از بین رفته و معمولاً به حدث و گمان و با تأسی به گزارش تاریخ جای برخی نهفتگان آن را مشخص می‌نمایند. مقبرئ الشعرا نیز قسمتی از این گورستان است که به علت کثرت مدفن شعرا و عرفا در تاریخ به «مقبرئ الشعرا» یا«حظیرئ الشعرا» مسمی گردیده است. شاید از اقبال بلند این خاک سرخ است که مجمعی از اهل ذوق و معرفت را در سینه خود مدفون ساخته و آرامگاه ابدان مطهر ایشان گشته است. حافظ حسین کربلایی در «روضات الجنان و جنات الجنان» درباره سرخاب می‌نویسد: سرخاب مزاری است از مزارات مشهور شهر تبریز برجانب شمال آن شهر در پای کوه سرخ واقع است و محل قبور اکابر اولیا رفعت شأن و اعتلای مکان آن گورستان را از اینجا قیاس می‌توان نمود که حضرت مولانا جلال‌الدین محمد بلخی رومی از کمال اعتقاد می‌فرموده‌اند که هر که از تبریز می‌آید و به جانب ما میل می‌نماید تحفه او می‌باید که خاک پاک سرخاب باشد. از عرفا و اهل معرفت مدفون در سرخاب می‌توان از باباحسن (شیخ محمود شبستری در سعادت نامه داستانی از وی نقل نموده است) ـ بابامزید (وی از شاگردان شهاب الدین عمر سهروردی صاحب عوارف المعارف بوده است) ـ میرزا امیر عبدالغفار(جد سادات طباطبایی) ـ پیر محمد (پیر ممد) ـ مجدالدین صنع الله کوزه کنانی(وی محضر نورالدین عبدالرحمن جامی را درک نموده است)ـ نظام الدین یحیی غوری(میر سید علی همدانی از وی کسب فیض نموده) ـ شیخ حسن بلغاری ـ شیخ معین الدین صفار ـ اخی خیر الدین تبریزی و ... نام برد. مکان فعلی مقبره الشعرا که ساختمانی نمادین بر آن ساخته شده در جوار بقعه سید حمزه واقع است که مدفن شاعر نامی و معاصر تبریزی محمد حسین بهجت متخلص به «شهریار» زینت بخش فضای داخلی ساختمان است و محل بازدید گردشگران و علاقه‌مندان به تاریخ و فرهنگ ایران زمین می‌باشد. |  |
↧
مقبره الشعرای تبریز، مجمع الشعرای ایران
↧